Menu
در این عصر بی مهری وبی سامان ، هنوز هم مهر را هجی می کنی،
هنوز هم صدای قلب ها را می شنوی ،تنفس انسان ها را در این فضای بی هوایی سامان می دهی،
هنوز هم در کشتزار زندگی انسان ها ،در مرز بین مرگ وزندگی گل امید می کاری
هنوز روح بلندت در مرتفع ترین کوهستان انسانیت پرواز می کند،
حیات می بخشی ودر دل آدما عشق وبر لبانشان لبخند نقش می بندی .
تبلور اراده و علم و احسانی،
دست های شفا بخشت، چه پر احساس و توانمندند
چه کودکان رنجور ونومید را به دشستان سبز زندگی باز گرداندی،
در میان آماج حملات بی رحم شیادان سلامت وکور مغزان ریاکار ،هنوز جانانه مقاومت می کنی،
و سنگر را در اوج بی مهری فرمانده رها نمی سازی،
در مسیرت چون ابر رحمتی
و با بارش وغرشت هنور هم امید برگ های نیمه زرد بیماران در درخت زندگی هستی ،
وبر بیماران طراوت و سرزندگی می باری
چون بادی که با وزشت جنگل نیمه خاموش حیات را ارغنون وار به شور در می اوری،
و چه باک اگر در این مسیر طوفان های سنگین تو را دلسرد ونومید نمایند
تو بیمار عشقی عشق به انسان و انسانیت
وکیست که نداند بیمار عشق چه رنجی را متحمل می شود
بیمار عشق روی به دشت و دمن می برد ،تا زندگی سبز را از دل طبیعت به معشوقش هدیه کند
وتو این اکسیر سبز را همیشه در کوله بار احسانت داری وبر حیات انسان با غروری انسانی،می پاشی
اگر در کنار جویبار روان زندگی بنشینی، چهره رنجور بیمارت را می بینی
وان گاه از دل آب زلال جویبار شراب زندگی می سازی
بی خوابی شبانه ات را در چهره همیشه خندانت دفن می کنی
تا چشمان خسته تو در چهره رنجور بیمارت ،بذر نومیدی نکارد
زندگی سر تا سر پر تلاشت را در جاده ناهموار سلامتی فدا کارنه و بی دریغ هدیه می دهی ،
تا مسیر سلامت هموار گردد
تو اهدا کننده زندگی هستی،
و بهتر است بگویم تو خود عصاره زندگی هستی اما نه برای خود ،بلکه برای دیگران
